ΤΟ ΑΔΙΑΧΩΡΗΤΟ ΣΤΟ ΔΗΠΕΘΕΚ – ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΟΙ «ΜΕΛΙΦΩΝΕΣ»

Δώστε χώρο στον πολιτισμό! 

Κυριολεκτικά το αδιαχώρητο δημιουργήθηκε το βράδυ της Τρίτης στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, στην εκδήλωση του μουσικού συνόλου “Μελίφωνο” για την Ημέρα της Γυναίκας. Οι ερμηνεύτριες χειροκροτήθηκαν θερμότατα από το κοινό που ξεχείλιζε στην κυριολεξία από την αίθουσα του θεάτρου.
Ο κόσμος όχι μόνο στοιβάχτηκε όρθιος σε κάθε σπιθαμή του θεάτρου, όχι μόνο σκαρφάλωσε (για να βλέπει) στην στριφογυριστή σκάλα που οδηγεί στα φώτα, αλλά και «μπαστακώθηκε» ανάμεσα στις κονσόλες του ήχου και τα καλώδια των φώτων σαν σίγμα τελικό (ευτυχώς ήμουν μεμονωμένη περίπτωση) προκειμένου να μην χάσει την παράσταση. Άλλοι δε, την παρακολούθησαν αιωρούμενοι μεταξύ του κενού και του κάγκελου στην τελευταία σειρά. (ευτυχώς που δεν είχαμε τίποτα δυσάρεστο δηλαδή)

Η μουσική παράσταση «Σ’ αγαπώ σ’ όλες τις γλώσσες» ήταν μια μεγάλη έκπληξη, αφού εκτός από τις αγγελικές φωνές των κοριτσιών (στην πλειοψηφία τους μαθήτριες του Δημοτικού Ωδείου και μάλιστα πτυχιούχοι στο κλασικό τραγούδι), το ενδυματολογικό κομμάτι (με ρούχα μπελ – επόκ) και η πρόζα ανάμεσα στα μουσικά μέρη δημιούργησαν ένα ολοκληρωμένο θέαμα.

Το ρεπερτόριο περιελάμβανε τραγούδια από ελληνικές οπερέττες και πολύ γνωστά άσματα των Γιαννίδη, Σουγιούλ, Μουζάκη και Σακελλαρίδη. Ήταν μια παράσταση που –αν και μικρή στη διάρκειά της- μας έκανε να ξεχαστούμε από τα καθημερινά προβλήματα και στεναχώριες και μας μετέφερε σε μια εποχή που ο κόσμος χόρευε βαλς και τανγκό.

Ο τίτλος ωστόσο ήταν λίγο παραπλανητικός καθώς θα περίμενε κανείς ν’ ακούσει ερωτικά τραγούδια σε διάφορες ξένες γλώσσες (!), ωστόσο για τους λάτρεις της ελληνικής οπερέττας ήταν μια εξαίσια βραδιά, όπως ήταν άλλωστε και το καλοκαίρι οι συναυλίες της Φιλαρμονικής «Ο φωνόγραφος ενθυμείται...», όπου εκτός από τους Έλληνες «κλασσικούς» ακούσαμε και Gershwin, Bernstein και τους Ναπολιτάνους «μάγους» των ερωτικών τραγουδιών.

Ο κόσμος έφυγε από το θέατρο κατευχαριστημένος και το αδιαχώρητο έγινε και στα «καμαρίνια» όπου έσπευσαν πολλοί να συγχαρούν τα κορίτσια και φυσικά την καλοδεμένη ορχήστρα. Την ενορχήστρωση έκανε ο μαέστρος Ιβάν Μάτζαρης που διηύθυνε κιόλας την χορωδία με το υπέροχο καπέλο του ενώ σε ρόλο έκπληξη εμφανίστηκε ο διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου Καλαμάτας, Στάθης Γυφτάκης, ο οποίος εντελώς ακομπλεξάριστα και με αρκετή δόση χιούμορ έβαλε λίγη πρόζα ανάμεσα στα τραγούδια και προσέδωσε στην παράσταση έναν εύθυμο τόνο.

Δε θα ήθελα σε καμμία περίπτωση να κάνω κριτική σε μία τόσο γενναιόδωρη και μεγαλόψυχη προσφορά από πλευράς όλων των συμμετεχόντων, που χάρηκε όλος ο κόσμος που παρευρέθηκε στο Δημοτικό Θέατρο, δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω ότι αν υπήρχε μια πιο έμπειρη ματιά στη σκηνοθεσία, η παράσταση αυτή θα μπορούσε να συναγωνίζεται τις αντίστοιχες της Λυρικής στην Αθήνα, ενώ θα μπορούσε επίσης να γίνει και μια συνεργασία με τη Δημοτική Σχολή Χορού.

Σε λίγα σημεία μού έλειψε η κίνηση και ο χορός, κάτι που φυσικά δεν θα μπορούσαν να κάνουν όλη την ώρα τα κορίτσια που τραγουδούσαν. Οι έμπειρες δασκάλες της Δημοτικής Σχολής Χορού θα μπορούσαν να συμβάλουν σε μια ολοκληρωμένη παράσταση με λόγο, μουσική και χορό, κάνοντας το «Σ’ αγαπώ σ’ όλες τις γλώσσες» μια υπερπαραγωγή, γιατί ακόμα κι έτσι όπως παρουσιάστηκε ήταν αριστούργημα. Εξάλλου η ιστορία έχει δείξει ότι όταν το Ωδείο και η Σχολή Χορού συνεργάζονται, γίνονται θαύματα... (βλ. «Πετρόσουπα»). 

ΧΩΡΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ 

Η παράσταση «Σ’ αγαπώ σ’ όλες τις γλώσσες» ήταν από αυτές που σε κάνουν περήφανο που γίνονται τέτοια πράγματα στον τόπο σου, αλλά για άλλη μία φορά οι υποδομές δεν επαρκούσαν.

 Όχι μόνο το κοινό ήταν στριμωγμένο και είχε γίνει χαλκομανία αναμετάξυ του για να χωρέσει στην αίθουσα του ΔΗΠΕΘΕ, αλλά και οι ερμηνευτές μαζί με την ορχήστρα δεν είχαν χώρο να κινηθούν πάνω στη σκηνή.

Σε συνδυασμό αυτά τα δύο δημιουργούν την απαίτηση αυτού του είδους οι πολυπρόσωπες παραστάσεις που είναι με ελεύθερη είσοδο και αξίζει να τις δει όλη η πόλη να γίνονται στο Μέγαρο Χορού (αλήθεια τί γίνεται με αυτό;).

Παρότι η παράσταση ήταν υπέροχη σίγουρα όσοι την είδαν όρθιοι δεν την ευχαριστήθηκαν ενώ αν γινόταν μια μέρα που τα μαγαζιά είναι κλειστά ενδεχομένως να υπήρχε ακόμη περισσότερος κόσμος που φυσικά δε θα χωρούσε με τίποτα στην αίθουσα του ΔΗΠΕΘΕ.

Ο πολιτισμός λοιπόν χρειάζεται χώρο (μεγαλύτερο του εμβαδού του ΔΗΠΕΘΕ) και πάλι χώρο (να προγραμματίζονται τέτοιου είδους υψηλού επιπέδου παραστάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου), ώστε να μπορεί όλο το φιλοθεάμον κοινό να τις απολαύσει.

Προσωπικά θα ήθελα να δω το «Μελλίφωνο» να εξελίσσεται και να δημιουργεί πιο συχνά και σε άλλες περιστάσεις τέτοιες παραστάσεις. Τουλάχιστον άλλη μία παράσταση του «Σ’ αγαπώ σ’ όλες τις γλώσσες» επιβάλλεται, νομίζω, να γίνει για να την ευχαριστηθούν όσοι την είδαν όρθιοι και να την παρακολουθήσουν όσοι δεν τα κατάφεραν να παρευρεθούν είτε γιατί δεν το είχαν πληροφορηθεί, είτε γιατί δεν μπορούσαν τη συγκεκριμένη μέρα.

 ΤΟ ΔΗΠΕΘΕ

Όσο γι’ αυτό το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας τί να πει κανείς. Μια στεναχώρια πιάνει τους θεατρόφιλους όταν μπαίνουν εκεί μέσα. Αναξιοποίητο πάει το κτήριο, όπως και τα μηχανήματα και το προσωπικό που θα μπορούσε να το στελεχώνει.

Δε θα κουραστούμε ποτέ να λέμε ότι είναι κρίμα στην Καλαμάτα να υπολειτουργεί ο θεσμός του ΔΗΠΕΘΕ. Ακόμη, δεν καταλαβαίνω πώς «ξεπουλιέται» η αίθουσα ώστε να παρουσιάζονται περιοδεύοντες θίασοι αμφιβόλου ποιότητος... οι επονομαζόμενες «ξεπέτες» στην επαρχία, που συνηθίζουν να κάνουν ορισμένοι αθηναϊκοί θίασοι (του ενός ή δύο ατόμων).

Απορώ εδώ και χρόνια πώς έχει περιθωριοποιηθεί έτσι αυτός ο θεσμός και πώς έχει παραμεληθεί, όταν άλλα ΔΗΠΕΘΕ τριγύρω μας, παρουσιάζουν εξαιρετικό έργο. Τί φταίει και δεν ανθίζει πια το ΔΗΠΕΘΕ μας; Κακοί «μάνατζερ» στον πολιτισμό, ανίδεοι για το πολιτιστικό προϊόν ή οι διάφοροι «ημέτεροι» δεν ήταν αρκετά ικανοί για να πάρουν την καρέκλα;

Θλίβομαι βαθύτατα για την παρακμή του κάθε φορά που μπαίνω στο ΔΗΠΕΘΕ και θυμάμαι κάποιες από τις παράστασεις που είχαμε δει τα τελευταία χρόνια οι οποίες ήταν εξαιρετικής ποιότητας.

Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να δωθεί μεγαλύτερη σημασία στο επαγγελματικό θέατρο στην πόλη μας, καθώς η Καλαμάτα διαθέτει μεγάλο «κεφάλαιο» σε ανθρώπους της Τέχνης και του πολιτισμού.

Το Μέγαρο Χορού επίσης είναι θλιβερό να μη λειτουργεί τακτικά. Δε φτάνει που είναι ένα κακάσχημο και κακομούτσουνο κτήριο μέσα στη μέση (λες και στέρεψαν τα ωραία αρχιτεκτονικά σχέδια), δεν χρησιμοποιείται και το εσωτερικό του το οποίο τουλάχιστον είναι λειτουργικό και όμορφο (θα εξαιρέσουμε τις κακοτεχνίες στις καρέκλες και το πόσα καλσόν έχουμε σκίσει γιατί πολλή γκρίνια έπεσε!).

Κάνουμε έκκληση λοιπόν στους ιθύνοντες και σε όσους ακούνε (και διαβάζουν), να μη μένουν αναξιοποίητα έργα που έχουν φτιαχτεί (και μάλιστα έχουν στοιχίσει «ο κούκος αηδόνι») για να είναι ανοιχτά και ζωντανά και όχι κλειστά και διακοσμητικά. (γιατί στο Μέγαρο τουλάχιστον δε βλέπω και καμμία «διακοσμητική» αξία...)

Κλείνοντας, συγχαρητήρια και πάλι αξίζουν στις «μελίφωνες» Κατερίνα Παλαιολόγου, Ελένη Αλεξοπούλου, Ανδριάνα Παπαβασιλοπούλου, Κωνσταντίνα Κορμά, Κατερίνα Στασινού, Linda Cox, Μαρία Κρασοπούλου, Αλεξάνδρα Μάτζαρη, Βίκη Βασιλειάδη, Έλενα Κωνσταντινίδη, Τέτα Βασιλάκη, Στίβια Μανιάτη, Φωτεινή Αράπη, Παρασκευή Πέτροβα, Βασιλική Χριστοπούλου, Κατερίνα Τσίτσα, Νάντια Πιτσίλκα, Βασιλική Μουλουχάκου, Desiree Saelman, Τώνια Δικαίου, Σταυρούλα Δαμήλου και Κατεριλένα Σταματελοπούλου, στους μουσικούς Λουκά Γεώργα (πιάνο), Πηνελόπη Κοκορόγιαννη (ακορντεόν), Σταύρο Βόλλαρη (κλαρινέτο), Νικόλα Παλαιολόγο (μαντολίνο), Αντώνη Κουφουδάκη (κιθάρα), Σωτήρη Παπαδέα (τύμπανα) και φυσικά στον μαέστρο Ιβάν Μάτζαρη.

Ευχόμαστε η γενναιοδωρία αυτή και οι καλές ιδέες να συνεχιστούν και στο μέλλον, με παραστάσεις του Δημοτικού Ωδείου και της Δημοτικής Σχολής χορού που είναι πάντα αξιόλογες και ανοιχτές σε όλο τον κόσμο.

Η Καλαμάτα όπως είπαμε και πιο πάνω έχει τεράστιο πολιτισμικό «κεφάλαιο» με τους ανθρώπους που διαθέτει και αν δωθεί μεγαλύτερη σημασία σε αυτά τα ζητήματα θα ανθίσει ο πολιτισμός πραγματικά και θα αποτελέσει πρότυπο πανελλαδικά.

Υ.Γ. Μας συγχωρείτε που θα παινέψουμε λίγο το «σπίτι» μας, αλλά η επί 15ετίας συνεργάτις της «Φ» Ανδριάνα Παπαβασιλοπούλου, σοπράνο πτυχιούχος του Δημοτικού Ωδείου Καλαμάτας, μας έκανε να δακρύσουμε με την καταπληκτική φωνή της, όπως επίσης φωνή για καριέρα διεθνών προδιαγραφών διαθέτει και η καθηγήτρια του Δημοτικού Ωδείου, Κατερίνα Παλαιολόγου. Θα έπρεπε λοιπόν να είμαστε ευγνώμονες που τέτοια ταλέντα επιμένουν να παραμένουν στον τόπο τους...

Της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Φωτογραφίες: Ανδρέας Βρυώνης