Σαγηνευτική η ερμηνεία του Βασίλη Καραμπούλα

ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Η “ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ”

Όρθιοι χειροκροτούσαν οι θεατές στο τέλος της παράστασης, μετά από μιάμιση ώρα προσήλωσης στον ερμηνευτή που ενσάρκωσε τον αρχαίο φιλόσοφο στην πιο κρίσιμη επιχειρηματολογία της ζωής του, εκείνη της απολογίας του. Ο Βασίλης Καραμπούλας ως Σωκράτης ήταν χωρίς υπερβολή σαγηνευτικός.

Η ερμηνεία του ήταν σχεδόν υπνωτική, κάνοντας το κοινό να απορροφηθεί από τον λόγο και τη λιτή κινησιολογία του, μέχρις σημείου να μην παρακολουθεί κάποιος τους υπέρτιτλους για να μη χάσει τη μαγεία της ερμηνείας του.

            Παρότι στατικός στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης και με μετωπική απεύθυνση προς τους θεατές, στους οποίους απηύθυνε την απολογία του και συνεπώς ερήμην τους ερμήνευαν τους 500 δικαστές της Ηλιαίας, ενώ ο Σωκράτης τους αποκαλούσε “ω άνδρες Αθηναίοι”, ήταν δύσκολο κανείς να ξεκολλήσει τα μάτια από πάνω του.

            Η καθαρή και εκφραστική εκφορά του λόγου του ηθοποιού έκανε την αρχαία ελληνική γλώσσα να μην φαντάζει τόσο διαφορετική από τη γλώσσα που μιλάμε σήμερα.

            Ο ερμηνευτής έκανε δική του τη γλώσσα των προγόνων μας με αποτέλεσμα τα αρχαία ελληνικά να ρέουν από το στόμα του φυσικά και αβίαστα σαν να είναι η γλώσσα που μιλά καθημερινά.

            Η διδασκαλία του σκηνοθέτη του, Δήμου Αβδελιώδη, με τη μουσική εκφορά των λέξεων, ακολουθώντας τους κανόνες που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας για τα μακρά φωνήεντα, έκανε όντως τον λόγο να μοιάζει με παρτιτούρα, χωρίς να πέσει όμως στην παγίδα της τραγουδιστικής ομιλίας.

            Δε χρειάζεται βέβαια ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλάβει κανείς πόσο σκληρή δουλειά είχε γίνει εκ μέρους του ερμηνευτή για να κατακτηθεί ο αρχαίος ελληνικός λόγος και να παρουσιαστεί τόσο φυσικά.

            Ένα άλλο κομμάτι της παράστασης που δεν έμενε απαρατήρητο ήταν οι παύσεις. Παύσεις “γεμάτες” και προγραμματισμένες στα κατάλληλα σημεία ώστε να ξεκουράζεται ο ερμηνευτής και ο θεατής. Αν ο πρωταγωνιστής της παράστασης ήταν τόσο εντυπωσιακός με τη φυσική του ερμηνεία, άλλο τόσο εντυπωσιακές ήταν και οι παύσεις του.

            Εξαιρετική και η κλιμάκωση στον λόγο, την κίνηση και την ένταση στο σημείο που ο Σωκράτης υπερασπίζεται τον εαυτό του όταν βλέπει ότι η καταδίκη είναι πλέον πολύ κοντά.

            Αντίθετα από την ηρεμία και τη φυσικότητα της εκφοράς του λόγου του Βασίλη Καραμπούλα, κάπως ανεβασμένος ήταν ο τόνος και η ένταση της φωνής του συμπρωταγωνιστή του, Γιάννη Κολόϊ, ο οποίος ήταν αποτελεσματικός ωστόσο ως –αντιπαθής- Μέλητος, με το ενδυματολογικό κομμάτι να κάνει την αναφορά του στη σημερινή εποχή, κλείνοντας το μάτι σε όσους ασχολούνται με τη σημειολογία του ενδύματος.

            Στο κοινό εντοπίσαμε και ξένους θεατές, αφού οι υπέρτιτλοι προβάλλονταν και στα αγγλικά -κάποιες φορές μάλιστα ήταν πιο περιεκτικοί από την απόδοση στα νέα ελληνικά.

            Η “Απολογία του Σωκράτη” ήταν μία από τις σπάνιες θεατρικές εμπειρίες, από αυτές που θυμάται κάποιος για πολλά χρόνια. Ο Βασίλης Καραμπούλας ανέδειξε την ομορφιά της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και με την εκφραστικότητά του την έκανε πιο οικεία στ’ αυτιά μας. Ο Δήμος Αβδελιώδης επιβεβαίωσε γι’ άλλη μια φορά τη φήμη του ως μαέστρος (δάσκαλος δηλαδή) των μονολόγων.

(“Μαράν Αθά”, “Η γυναίκα της Ζάκυθος” και πλέον “Η απολογία του Σωκράτη” είναι από τους μονολόγους σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη που εκτόξευσαν ερμηνευτικά τους πρωταγωνιστές και χαράχτηκαν στη μνήμη των θεατών).

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ