ΕΞΟΡΜΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Το Λουτράκι από μία άλλη ματιά ...

● Γράφει η Αρετή Γάκια(Νηπιαγωγός)

Ευτυχία είναι να πραγματώνεις, έστω και στο ελάχιστο, τις επιθυμίες σου.

Έτσι ακριβώς ένιωσα και στην εξόρμηση της Κυριακής με τον Ορειβατικό στο Λουτράκι και στα Γεράνεια Όρη. Βέβαια για να είμαι ειλικρινείς, δεν το ένιωσα αυτό όταν ήμουν μέσα στο βανάκι ανεβαίνοντας τον χωματόδρομο προς το σημείο όπου θα ξεκινούσαμε την ανάβαση και συναντώντας στο στενό αυτό δρομάκι καμία ντουζίνα αμαξάκια που ήθελαν να παρακολουθήσουν τον αγώνα με τις χωμάτινες μηχανές που λάμβανε χώρα, αλλά μετά ... πολύ μετά ...

Αλλά ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Ξεκινήσαμε από τα γραφεία του Ορειβατικού κατα τις 7.00 π.μ και φθάσαμε στο Λουτράκι κατά τις 9.00 π.μ. Κάνοντας μία βόλτα στον κέντρικό δρόμο του Λουτρακίου αλλά και στην πλακόστροτη παραλία μάθαμε αρκετά πράγματα γι’ αυτήν την πόλη που κάποτε αποτελούσε το απόλυτο τουριστικό θέρετρο των αστέρων της υψηλής κοινωνίας. Το Λουτράκι λοιπόν είναι πόλη του νομού Κορινθίας και αναγνωρισμένη λουτρόπολη από το 1925. Είναι γνωστή για τα ιαματικά της λουτρά αλλά και για το καζίνο της. Βρέχεται από τον Κορινθιακό κόλπο, και είναι έδρα του δήμου Λουτρακίου-Αγίων Θεοδώρων, ενώ πάνω από την πόλη δεσπόζουν τα Γεράνεια όρη. Αυτά θα ανεβαίναμε, και κοιτώντας τα φαινόταν κάτι το ακοτόρθωτο! Στην αρχαιότητα η περιοχή ήταν γνωστή σαν Περαία γη και στη θέση του Λουτρακίου ήταν η αρχαία πόλη Θέρμες, γνωστή από την αρχαιότητα για τις ιαματικές πηγές της. Θεωρούνταν αγαπημένη πόλη των θεών και προστάτιδά της ήταν η Θερμία Αρτέμιδα.

Τα ιαματικά αυτά νερά πηγάζουν από τα Γεράνεια Όρη. Τα Γεράνεια είναι οροσειρά η οποία εκτείνεται από την ανατολική Κορινθία μέχρι τη δυτική Αττική. Σύμφωνα με τη μυθολογία, το όνομά τους το οφείλουν στους γερανούς που οδηγούσαν τον Μέγαρο, γιό του Δία, σε αυτά προκειμένου να σωθεί κατά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Κατά τον Παυσανία, Γερανία ονομαζόταν η χερσαία απόληξη των Μεγάρων που μοιάζει με λαιμό γερανού. Στα Γεράνεια όρη πηγάζουν τα νερά του γνωστού νερού Λουτρακίου. Έχουν πολλές κορυφές αλλά η ψηλότερη κορυφή τους θεωρείται ότι είναι το Μακρυπλάγι, στα 1369 μ. Επίσης, το βουνό αυτό αποτελεί σπίτι για πολλά είδη της χλωρίδας και της πανίδας και γι’ αυτό ανακηρύχθηκε προστατευόμενη περιοχή NATURA 2000. Μοναδικά κτήσματα, αυτά της εκκλησίας του προφήτη Ηλία και της Μονής του Οσίου Παταπίου όπου αποτελούσε και τον τελικό μας προορισμό. Αφού ευχαριστήσαμε τους περαστικούςγια τις πληροφορίες τους, κατευθυνθήκαμε προς το Χαρβάτι, την περιοχή όπου θα ξεκινούσαμε τη βόλτα μας.

Καθώς η ανάβαση αυτή αποτελούσε ουσιαστικά την πρώτη μου πορεία σε βουνό, ενθουσιαζόμουν όλο και περισσότερο όσο ανεβαίναμε και παρατηρούσα σα μικρό παιδί το παραμικρό. Αρχικά, η περιοχή ήταν γεμάτη με πευκόδεντρα και έλατα. Οι ευωδιές της φύσης και της άνοιξης ήταν διάχυτες παντού. Αλλά και πιο γνωστά στον πολιτισμό αρώματα, έκαναν αισθητή την παρουσία τους μόνο και μόνο για να μας υπενθυμίζουν τη σπουδαιότητα της όσφρησης! Εμφανείς βεβαίως κατά τη διαδρομή ήταν και οι κάλυκες παραπεταμένοι προφανώς από κάποια κυνηγετική δραστηριότητα. Μάλλον η παρουσία των αγριογούρουνων, όπως πληροφορήθηκα, είχε γίνει αντιληπτή και από άλλους ανθρώπους.

Προχωρώντας στο βουνό θα μπορούσε κανείς να θαυμάσει την εναλλαγή των τοπίων. Η αίσθηση του δάσους έδωσε τη σειρά της στις διαδρομές που διασχίζει τους χειμερινούς μήνες αυτό το περίφημο νερό του Λουτρακίου το οποίο έπαψε πια να διατίθεται προς πώληση. Ο Κώστας ενδιαφέρθηκε να μάθει και γι’ αυτό, καθώς μία συνοδοιπόρησά μου εξέφραζε την έντονη αμφισβήτησή της! Ύστερα από έντονη δυσφήμιση λοιπόν για στοιχεία χλωρίου μέσα στο νερό το εργοστάσιο έκλεισε. Συζητήσεις σαν κι αυτές, αλλά και γενικού περιεχομένου, ήταν ποικίλες κατά τη διάρκεια της ανάβασης. Διάφορα ανέκδοτα ακούγονταν αλλά και καινούργιες μέθοδοι γυμναστικής ανακαλύθηκαν! Παραδείγματος χάρη, το TangoMontaneiro και η Zumbasia. Το πρώτο χρειάζεται αναγκαστικά δύο άτομα ενώ το δεύερο μπορεί να πραγματοποιηθεί και με ένα. Απαραίτητο στοιχείο; Το βουνό! Αυτές οι δύο τεχνικές είναι καινοτόμες και έχουν εμπευστεί από Έλληνες. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον προέδρο του ΕΟΣΚΑΛ.

Φυσικά δεν μπορούσε να μην σχολιαστεί και το παλιό λατομείο που συναντήσαμε στον δρόμο μας. Πρόκειται για μία έκταση υπερυψωμένη σχετικά με δυο-τρία κτίσματα. Το ξύλινο μηχάνημα όπου έκοβαν την πέτρα βρισκόταν στο πίσω μέρος του οικήματος. Εκεί συναντήσαμε και δύο μοναχούς όπου είχαν εγκατασταθεί στον χώρο. Κοντοσταθήκαμε για λίγο, κι ύστερα πήραμε πάλι τον ανήφορο! Το λιβάδι όπου βρεθήκαμε ήταν μέχρι και σαγηνευτικό. Η απόλυτη ησυχία που επικρατούσε ήταν προκλητική, ειδικά για εμένα που είχα συνηθίσει στους έντονους ρυθμούς της Αθήνας. Αφού απολαύσαμε τη θέα, πήραμε τον δρόμο πρός την κορυφή. Αλλά ο καιρός απρόβλεπτος. Ο άνεμος άρχισε να δυναμώνει και χωρίς μπουφανάκι δεν μπορούσες να σταθείς. Η θέα όμως στο τέλος σε αποζημίωνε. Θα μπορούσε κανείς να διακρίνει τον Σαρωνικό, τον Κορινθιακό και τον κόλπο των Αλκυωνίδων. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που ένιωσα ευτυχία ...

Η κατάβαση αρχικά φαινόταν απλή. Βέβαια η δυσκολία για κάποιον σαν εμένα που δεν είναι έμπειρος είναι δεδομένη. Αντιμετωπίζοντας αυτή τη δυσκολία πίστευα ότι δε θα τα καταφέρω. Ευχαριστώ την Εύη για το μπατόν της και τον Κυρ-Αντρέα που μου έδωσε πολλές φορές το χέρι του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για να τα καταφέρω. Όσο για την ομορφιά που αντίκρυζες από αυτήν την μεριά του βουνού, δεν μπορεί να περιγραφεί. Έβλεπες το Λουτράκι από μία άλλη ματιά. Ο ισθμός της Κορίνθου, ο κόλπος και η Λίμνη της Βουλιαγμένης φαίνονταν τόσο διαφορετικά και τόσο μοναδικά ωραία. Η κατάβασή μας τελείωσε στη Μονή του Οσίου Παταπίου όπου βρίσκεται σε κτηριακό συγκρότημα, που αποτελεί επέκταση του αρχαίου ασκητηρίου του 12ου αιώνος. Η μονή ιδρύθηκε το 1952 και βρίσκεται σε υψόμετρο 650-700 μέτρων. Είναι γυναικείο και φιλοξενεί 40 καλόγριες, οι οποίες μας κέρασαν καφέ και λουκουμάκι.

Στο δρόμο του γυρισμού, η κυρίαρχη συζήτηση περιτρυγυριζόταν στη σπουδαιόητα της σήμανσης των διαδρομών στο βουνό. Όλοι αναγνωρίσαμε και επιβραβεύσαμε τα καθαρισμένα μονοπάτια του βουνού του Λουτρακίου και τη συνεπή σήμανσή τους. Κάποιοι τόνισαν τη σπουδαιότητα του εθελοντισμού σε αυτό το έργο και κάποιοι άλλοι, όπως εγώ, ήταν απλώς πολύ κουρασμένοι για να επεκτείνουν το θέμα. Αφού έφθσα σπίτι και αποδέχθηκα την πρόταση να γράψω το άρθρο αυτό και τις δικές μου εντυπώσεις, σκέφτηκα να βάλω ως τίτλο την πρόταση του Κώστα ορμώμενος από έναν στίχο του Κάλβου: «Θέλει αρετήν και τόλμη η Ορειβασία». Δεν την αποδέθηκα διότι την αρετήν δεν ξέρω εάν τη διαθέτω, αλλά την τόλμη, απ’ ότι κατάλαβα από αυτήν την εξόρμηση, σίγουρα.