ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ Η ΣΑΝΙΑ ΣΤΡΙΜΠΑΚΟΥ ΣΤΗΝ “ΆΚΡΗ ΤΟΥ ΒΑΤΗΡΑ”

Γέλια μέχρι δακρύων στην πιο ξεκαρδιστική

παράσταση του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού

ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας έχουμε δει πολλές παραστάσεις με χιούμορ, που μας έκαναν να χαμογελάσουμε ελαφρά, έντονα ή και να γελάσουμε ακόμα, όχι όμως και να κλάψουμε, μην μπορώντας να συγκρατήσουμε τα γέλια μας και... τα δάκρυά μας!

------------------------------------------------------------------------------------------

Της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

------------------------------------------------------------------------------------------

            Τα τρανταχτά γέλια που προκαλούσε στους θεατές η Σάνια Στριμπάκου στην performance «Στην Άκρη του Βατήρα», σε σκηνοθεσία και χορογραφία της Μαρίας Γοργία, ξεπερνούσαν τα όρια του «καθώς πρέπει» γέλιου που δεν θέλεις να «ενοχλήσει» τη ροή της παράστασης. Τα γέλια μας ήταν ασυγκράτητα, όπως και το ταλέντο της ερμηνεύτριας...

            Η Καλαματιανή περφόρμερ ήταν τόσο δυνατή στην κωμωδία όσο και στον χορό όπου έχει άλλωστε καταξιωθεί. Η Σάνια Στριμπάκου αξιοποίησε κάθε σπιθαμή του Στούντιο του Μεγάρου Χορού, που γυμνό από σκηνικά, αντηχούσε τη φωνή της με την πεντακάθαρη άρθρωση που θα ζήλευαν πολλοί επαγγελματίες ηθοποιοί.

            Και όταν λέμε «κάθε σπιθαμή», εννοούμε ακριβώς αυτό. Κάθε σπιθαμή! Η περφόρμερ κινήθηκε στον χώρο της σκηνής, πάνω στους τοίχους, πάνω στα σκαλιά, ανάμεσα στους θεατές, πάνω στους θεατές (ναι, πάνω τους), σε μία διαδραστική περφόρμανς για την κρίση ύπαρξης ή μάλλον την κρίση ηλικίας μιας γυναίκας λίγο μετά τα σαράντα!

            Οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας, οι υποχρεώσεις, η υποχρέωση να τρέχει κανείς πίσω από τις υποχρεώσεις του και να τα καταφέρνει κιόλας έφεραν την ερμηνεύτρια στα «άκρα», να δημιουργεί σουρεαλιστικές εικόνες νευρικής κρίσης που μπορεί να πάθει κανείς στα καλά του καθουμένου –ειδικά εάν είναι γυναίκα!

            Το πώς έδεσε ο Μπέκετ με τα κείμενα της Μαρίας Γοργία και της Σάνιας Στριμπάκου μη μου το ρωτήσετε... Όχι απλά έδεσε... κούμπωσε! Ο θεατρικός, στην ουσία, μονόλογος με την έντονη κίνηση ήταν απολαυστικός και στις κωμικές και στις πιο συγκινητικές του στιγμές.

            Η Σάνια Στριμπάκου αποκάλυψε το κωμικό ταλέντο της και κράτησε το ενδιαφέρον των θεατών αμείωτο από την αρχή μέχρι το τέλος. Το ένα έξυπνο εύρημα ακολουθούσε το άλλο μέχρι οι θεατές να γίνουν μέρος της παράστασης.

            Το κοινό ξεκίνησε να «συμμετέχει» στην παράσταση όταν έσβησαν τα φώτα και ενώ η περφόρμερ μετακινείτο ανάμεσά τους, οι θεατές τη φώτιζαν με τα κινητά τους τηλέφωνα, όπως τους είχε ζητηθεί πριν από την έναρξη.

            Κατόπιν, η συμμετοχή κάποιων θεατών έγινε πιο ενεργή, αφού η ερμηνεύτρια τούς σήκωσε από τη θέση τους και τους έκανε μέρος της παράστασης με ξεκαρδιστικά (για τους θεατές) αποτελέσματα.

            Από τον «εξευτελισμό» δεν γλίτωσε ούτε η υπογράφουσα, η οποία ως φάνηκε έκατσε δίπλα στο λάθος «σκαμπώ» που έψαχνε η περφόρμερ ανάμεσα στους θεατές.

(Και να φανταστείτε όταν επέλεγα τη θέση μου είπα «Α, τί βολικό αυτό το σκαμπώ για ν’ ακουμπήσω την τσάντα μου»! Τελικά δεν είχε τοποθετηθεί εκεί –ανάμεσα στις καρέκλες των θεατών για να εξυπηρετεί τις τσάντες των κυριών- αλλά ήταν σκηνικό αντικείμενο, από τα διάφορα που η περφόρμερ είχε κρύψει ανάμεσα στα καθίσματα του κοινού).

Κι εκεί που απλά νόμιζα ότι θα μου κάνει δυο ερωτήσεις εκεί που καθόμουν και θα πάει παρακάτω να συνεχίσει την περφόρμανς της, μου άπλωσε το χέρι της κι επέμενε να κατέβω στη σκηνή.

            Αφού στήσαμε το ντους, της κράταγα το ακουστικό (του μπάνιου) ενώ μονολογούσε και πλενόταν, της σαπούνισα την πλάτη και ταυτόχρονα έπρεπε να απαντάω και στις ερωτήσεις της, κλείσαμε ραντεβού να πάμε για σούσι την Κυριακή (ποιά Κυριακή ακριβώς μη με ρωτήσετε γιατί έχω αρχίσει και μπερδεύω ημερομηνίες) με την φίλη μας την Τζούσι (ή η Τζούσι ήμουν εγώ, δεν θυμάμαι, από την ντροπή μου έχω κενά μνήμης, γιατί όλη την ώρα έλεγα από μέσα μου «αχ να μην πάω στην Επίδαυρο να δω τους Όρνιθες, νά τί παθαίνω», που εν τέλει πάλι καλά που δεν πήγα να τη βρω κλειστή μες στα σκοτάδια να με περάσουν και για αρχαιοκάπηλο. Εκ των υστέρων λέω καλύτερα μισή ντροπή δική μου μισή των -υπόλοιπων- θεατών παρά μπουζουριασμένη στο κρατητήριο του Λυγουριού!), μία άλλη ανυποψίαστη κυρία από το κοινό τέλος πάντων και μου ξανάδωσε το επίμαχο σκαμπώ στο χέρι και μαζί την άδεια να επιστρέψω στη θέση μου.

            Πολύ χειρότερα έτυχαν στον αρσενικό πληθυσμό του κοινού το οποίο η περφόρμερ προκαλούσε να παίξει μαζί της ενώ ο τρόμος και η άρνηση ζωγραφιζόταν στα πρόσωπά τους.

            Από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης το ντουέτο με τον έτερο περφόρμερ (όπως εν τέλει απεδείχθη), Τίμο Ζέχα, που υποδυόταν έναν απλό θεατή.

Η Στριμπάκου τον σήκωσε από τη θέση του, προσπάθησε να τον αποπλανήσει σεξουαλικά, χορευτικά και επιθετικά ενώ το κοινό σπαρτάραγε από τα γέλια, μέχρι ο άνθρωπος να το βάλει στα πόδια και να φύγει τρέχοντας έξω από την αίθουσα.

Ο Τίμος Ζέχας ήταν εξαιρετικός στην απόδοση της αμηχανίας ενός απλού θεατή που βρίσκεται ξαφνικά επί σκηνής εκεί που δεν το περιμένει. Μέχρι, δε, να φύγει τρέχοντας από το Στούντιο, δεν είχαμε την παραμικρή υποψία ότι πρόκειται για περφόρμερ και όχι για έναν από εμάς...!

            Όπως μας περιέγραψε έπειτα η ίδια η χορογράφος Μαρία Γοργία, στο συγκεκριμένο σημείο της παράστασης επέλεξαν να έχουν έναν συνεργάτη τους και όχι έναν οποιονδήποτε θεατή, για να είναι σίγουροι ότι μετά από έναν ορισμένο χρόνο θα φύγει, για να συνεχιστεί η παράσταση.

            Θα μπορούσε κανείς να μιλάει (και να γράφει) για ώρες για τη συγκεκριμένη περφόρμανς. Εμείς θα την κατατάξουμε όχι μόνο στις πιο διασκεδαστικές παραστάσεις που έχουμε δει στο Φεστιβάλ, αλλά και γενικότερα στις καλύτερες παραστάσεις που έχουμε δει στη ζωή μας.