ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΤΑΫΓΕΤΟ

Από την περιοχή του δάσους Βασιλικής με τον Ορειβατικό σύλλογο Καλαμάτας

● Γράφει ο Μάνος Πορώνης

(μέλος του ΕΟΣ Καλαμάτας)

Είναι Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου, η ώρα 2 το μεσημέρι και έχει έρθει η στιγμή της αναχώρησης μας από τα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας, για τη καθιερωμένη χειμερινή ανάβαση στον Προφήτη Ηλία του Ταϋγέτου (2.407 m).

Η διαφορά φέτος είναι ότι η ανάβασή μας θα γίνει από το δάσος της Βασιλικής. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα, αλλά αυτό που υπερισχύει όλων είναι, η ανυπομονησία και η χαρά για την αυριανή ανάβαση.

Το χιόνι, μας επιτρέπει να φτάσουμε με τα αυτοκίνητα μέχρι τη διασταύρωση 9 χλμ περίπου πριν τον Άγιο Δημήτριο. Από εκεί, θα ξεκινήσει η ομάδα μας, η οποία απαρτίζεται από 18 μέλη, 3 εκ των οποίων με ορειβατικά σκι, την πορεία προς τον Άγιο Δημήτριο όπου και θα κατασκηνώσουμε.

Έχοντας σύμμαχο το καιρό, ακολουθεί μια όμορφη νύχτα, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, με πολύ κέφι, τραγούδι και φυσικά συζητήσεις για την αυριανή μας ανάβαση. Αποφασίζουμε να κινηθούμε σε δύο ομάδες. Η πρώτη, θα ξεκινήσει 2 το πρωί της επόμενης ημέρας και θα ακολουθήσει την πορεία Άγιος Δημήτριος – Μουζιά - Προφήτης Ηλίας (μέσω κορυφογραμμής) - Καταφύγιο – Πενταυλοί - Άγιος Δημήτριος. Η δεύτερη, θα ξεκινήσει 5 το πρωί και θα ακολουθήσει τη διαδρομή Άγιος Δημήτριος – Μουζιά - Προφήτης Ηλίας (μέσω κορυφογραμμής) και πίσω.

Ξεκινάμε με τη δεύτερη ομάδα, παίρνοντας μαζί τα απολύτως απαραίτητα, αφήνοντας πίσω σκηνές, υπνόσακους κλπ. Το φεγγάρι έχει αρχίσει να κρύβεται και εμείς είμαστε ήδη στο μονοπάτι, με κατεύθυνση τα Μουζιά, ακλουθώντας τα βήματα των τεσσάρων καθώς και του τετράποδου συνοδού τους, που είχαν ξεκινήσει νωρίτερα. Μετά από περίπου δύο ώρες φτάνουμε στα Μουζιά έχοντας κάνει περίπου δύο ή τρείς στάσεις για νερό και ένα σνακ. Ο αέρας είναι δυνατός, όχι κάτι μη αναμενόμενο για εκείνους που έχουν περάσει ξανά από εκείνο το σημείο. Εδώ, λοιπόν, το βουνό αποφασίζει πως πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον χειμερινό μας εξοπλισμό. Φοράμε έτσι τα κραμπόν μας, βγάζουμε τα πιολέ από τα σακίδια και ακολουθεί ένα μικρό τσέκ και μερικές οδηγίες ξανά από τους πιο έμπειρους. Οι δύο από τους τρείς σκιέρ αποφασίζουν να μας ακολουθήσουν με τα πόδια. Έτσι, λοιπόν, ανεβαίνουμε την πλαγιά για να βγούμε στη κορυφογραμμή. Ο ουρανός είναι καταγάλανος και η θέα –μαγευτική - φτάνει μέχρι τα Κύθηρα. Ο Προφήτης Ηλίας φαίνεται σα να απέχει μια ανάσα από εμάς αλλά στη πραγματικότητα απέχει δύο ώρες, ίσως και λίγο παραπάνω.

Κάποια μέλη της ομάδας μας αποφασίζουν να επιστρέψουν στον Αγ. Δημήτριο διότι όσο όμορφο και μαγευτικό κι αν φαίνεται το βουνό τόσο επικίνδυνο και άγριο μπορεί να γίνει. Συνεχίζουμε στη κορυφογραμμή, περνώντας από αρκετά δύσκολα περάσματα, φτάνοντας τελικά στο Κακοσκάλι, ένα βήμα πριν τον τελικό μας προορισμό. Τραβερσάρουμε από δυτικά. Το χιόνι είναι παγωμένο και η πλαγιά απότομη. Με αργά, σταθερά και με πολλή προσοχή βήματα η ομάδα καταφέρνει να ανέβει με ασφάλεια την παγωμένη πλαγιά με την μεγάλη κλίση και να βρεθεί στην κορυφή.

Φτάνοντας στο Πρ. Ηλία, τα χαμόγελα είναι χαραγμένα στα πρόσωπα όλων και χαζεύοντας τη θέα, μία ομάδα από άλλα μέλη του συλλόγου (περίπου δέκα ατόμων), καταφθάνει σχεδόν ταυτόχρονα με εμάς στην κορυφή από το καταφύγιο της λακωνικής πλευράς. Ακολουθούν οι καθιερωμένες αναμνηστικές φωτογραφίες και μερικά λεπτά ξεκούρασης.

Ξεκινάμε έπειτα για το δρόμο της επιστροφής, με τεταμένη την προσοχή στο πρώτο απότομο κομμάτι της κατάβασης. Μετά από τρείς περίπου ώρες βρισκόμαστε στον Άγ. Δημήτριο, μαζεύουμε τα πράγματα μας και φτάνουμε στα αυτοκίνητα μιάμιση ώρα μετά. Στο δρόμο για τη επιστροφή κάνουμε μία στάση στο Καριοβούνι για να συγκεντρωθούμε, να φάμε κάτι και έτσι ξεκινάμε για τα γραφεία του συλλόγου όπου η  εξόρμησή μας φτάνει στο τέλος της.

Η εξόρμηση μπορεί να έφτασε στο τέλος όμως αντίθετα η εμπειρία και τα συναισθήματα που αποκομίσαμε από αυτή την ανάβαση θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στις μνήμες μας. Συναισθήματα, εικόνες και βιώματα που αποτυπώθηκαν εντός μας και που θα μας ακολουθούν και που θα μας λένε πως η ανάβαση αυτή είναι χωρίς κατάβαση… Ναι ο χιονισμένος Ταΰγετος σκαρφάλωσε και κατέλαβε μια θέση μόνιμη εκεί στο ύψος της καρδιάς μας!!