Κυριακή 1 Μαΐου 2016

«Φέτος τα βάλαμε με …Θεούς και δαίμονες!»



 

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΥΤΣΚΙΔΗΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΑΚΡΙΤΑ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ

ΚΑΤΟΙΚΟΣ Α2 Εθνικής Βόλεϊ Γυναικών και την επόμενη χρονιά ο Ακρίτας Καλαμάτας, κάτι που πέτυχε μετά από μεγάλο αγώνα και αγωνία! Η χρονιά που τελείωσε ήταν για τον Ακρίτα ίσως η πιο δύσκολη όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και ψυχολογικά, διότι δεν χρειάστηκε απλά να κερδίσει τους αντιπάλους του, αλλά να ξεπεράσει μια εχθρική διοικητική κατάσταση που ακόμη δεν έχει τελειώσει αλλά παραμένει σε εκκρεμότητα.
Περί τα μέσα του Ιανουαρίου ο ορισθέν πρόεδρος Χαράλαμπος Καρακύκλας θέλησε να ανοίξει τον …ασκό του Αιόλου και να αποκαλύψει δημόσια τα κακώς κείμενα που είχαν προκύψει από εσωτερικές διαφωνίες με την πλευρά των φερόμενων ιδιοκτητών του συλλόγου, κάνοντας λόγο για οικονομικά και διαρθρωτικά ζητήματα…
Τα προβλήματα, όπως αποκάλυψε, είχαν ξεκινήσει προ διετίας με την συσσώρευση χρεών αποκλειστικά από το γυναικείο τμήμα του βόλεϊ, αναγνωρίζοντας παράλληλα ως αυτοτελή και υγιή τα άλλα δυο τμήματα του συλλόγου (βόλεϊ ανδρών και κλασικού αθλητισμού) εξαίροντας τη δουλειά των υπευθύνων Κώστα Κουτράκη και Πέτρου Παπαδόπουλου, αντίστοιχα. Υποχρεώσεις που είχαν αρχίσει να βαραίνουν κατ’ αποκλειστικότητα τον ίδιο και τις πλάτες λιγοστών ακόμη ανθρώπων, που διοικητικά είχαν απομείνει να «τρέχουν» την ομάδα, την ίδια ώρα που οι φερόμενοι ως ιδιοκτήτες είχαν επιλέξει να απομακρυνθούν και εν συνεχεία να ανακοινώσουν την επιθυμία τους να περάσουν την πόρτα της εξόδου!
Το επόμενο βήμα ήταν η ομάδα να απαλλαχθεί από το ιδιοκτησιακό καθεστώς και την νοοτροπία του παρελθόντος, ο Ακρίτας να αλλάξει και να αποκτήσει σωστό υπόβαθρο ώστε να γίνει μία σύγχρονη ομάδα. Για να επιτευχθεί όμως αυτό απαιτείται διοικητική αναδιάρθρωση, εκλογές για την ανάδειξη νέας και υγιής διοίκησης. Όλα όμως βρίσκονται σε αναμονή καθώς οι απαιτούμενες νόμιμες διαδικασίες δεν δύναται να προχωρήσουν εξαιτίας της απεργίας των νομικών όλης της χώρας. Κι έτσι προς ώρας το διοικητικό κομμάτι παραμένει σε εκκρεμότητα…

«Τα βάλαμε με …
Θεούς και δαίμονες!»

Όλο αυτό όμως το κλίμα αστάθειας, η ακατάπαυστη μουρμούρα καθόλη τη χρονιά εντός και εκτός γηπέδου, του ακατεύναστου φόβου και της ανησυχίας, αυτονόητο ήταν πως έβρισκε το δρόμο προς τα αποδυτήρια! Εκεί τον πρώτο λόγο είχε ο Μπάμπης Μυτσκίδης. Ο καταξιωμένος προπονητής που στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με ομάδες της Α1 Εθνικής κατηγορίας και μεγάλους συλλόγους όπως η ΑΕΚ, η Κηφισιά, ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης και το Παγκράτι, έδωσε πέρυσι τα χέρια με την φερόμενη ως ιδιοκτήτρια Μαίρη Τσιριμπή. Πήρε μια ομάδα με μικρό αλλά ταλαντούχο ρόστερ, με νέα παιδιά ορεξάτα για βόλεϊ και αποστολή του ήταν να την κρατήσει στην κατηγορία.
Το έργο του δεν ήταν εύκολο. Η χρονιά δεν κύλησε ομαλά, τα παιχνίδια δεν κερδήθηκαν εύκολα, χρειάστηκε αγώνας, κόπος, θυσίες όλα σε μεγαλύτερο βαθμό και υπό συνεχή πίεση.
Ο Μπάμπης Μυτσκίδης με μια φράση, έναν τίτλο - αν θέλετε - μας έδωσε λίγη «γεύση» απ’ όσα εμπόδια χρειάστηκε φέτος να ξεπεράσει ο ίδιος και οι παίκτριές του: «Τα βάλαμε με …Θεούς και δαίμονες!», είπε και δεν χαμογελούσε! «Αξίζουν πάρα πολλά συγχαρητήρια στα κορίτσια, γιατί εάν πραγματικά δεν ήμασταν καλά μεταξύ μας (σ.σ. σχέση προπονητή με παίκτριες) δεν θα μπορούσαμε να τη σώσουμε την ομάδα με όλα αυτά που γινόντουσαν. Κάθε εβδομάδα γινόταν κάτι διαφορετικό!»
Η χρονιά ήταν δύσκολη στον απόλυτο βαθμό, διότι μετά από έναν δύσκολο πρώτο γύρο με άσχημα αποτελέσματα, δύσκολα ματς, αποχωρήσεις παικτριών (για διαφόρους λόγους), ο Ακρίτας βρισκόταν στην επικίνδυνη ζώνη και πολύ κοντά στην επιστροφή του στα τοπικά.
Ο Μυτσκίδης έπραξε συνειδητά, ως όφειλε πρωτίστως στον εαυτό του και εν συνεχεία στις παίκτριες του, στεκόμενος στο ύψος των περιστάσεων και απέναντι σε εκείνους τους λίγους, αλλά τυπικούς και σωστούς απέναντί του ανθρώπους που, διοικητικά, από ένα σημείο κι έπειτα αποτέλεσαν την κινητήριο δύναμη του Ακρίτα. Στο πρόσωπο των οποίων βρήκε ο ίδιος και οι παίκτριες του, «σύμμαχους» στην προσπάθεια να επικεντρωθούν στον στόχο της χρονιάς: την παραμονή.
«Υπήρξαν άνθρωποι στην αρχή που κάναμε τις συμφωνίες, δώσαμε τα χέρια, οι οποίοι μετά εξαφανίστηκαν τελείως – δεν ήξεραν καν αν είμαστε πληρωμένοι ή απλήρωτοι - και διαλαλούσαν παντού ότι η ομάδα θα πέσει, πρέπει να πέσει… Αυτό, θέλοντας και μη, ακούγεται όσο κι θέλεις να προστατεύσεις την ομάδα σου!
Υπήρχαν άνθρωποι που μας βοήθησαν και στήριξαν πολύ την ομάδα. Να ευχαριστήσω προσωπικά, μεταξύ άλλων, την Βίκυ Καραμπάτσου που και στα άσχημα αποτελέσματα ήταν πάντα δίπλα μας. Πίστεψε στην ομάδα, σε μένα. Όπως ο Μπάμπης Καρακύκλας, ο Σωτήρης Δεδούσης, ο Πέτρος Παπαδόπουλος και κάποιοι άλλοι που δεν φάνηκαν τόσο πολύ, αλλά συνέδραμαν οικονομικά και βοήθησαν σημαντικά, γιατί ξαφνικά υπήρχε ένα βάρος μόνο σε αυτούς τους ανθρώπους!»
Όλο αυτό δυσκόλεψε πάρα πολύ το έργο μας, γιατί ξαφνικά από την κερκίδα ακούγονταν …"ψουψού" από τα "παπαγαλάκια" και οι παίκτριες, όσο κι να θέλαμε να τις προστατεύσουμε και να τις κρατήσουμε μακριά απ’ όλα αυτά, τα άκουγαν…». Κάπου εκεί ο ρόλος και το έργο του Μπάμπη Μυτσκίδη όλο και δυσκόλευαν. Έπαψε να είναι απλά ένας προπονητής, αλλά χρειάστηκε να λειτουργήσει πολλές φορές καταπραϋντικά, επιδιώκοντας με κατευναστικές διαβεβαιώσεις να περιορίσει την ένταση και την πίεση που δέχονται οι παίκτριές, που αυτονόητα επηρέαζαν την απόδοσή τους. «Ο προπονητής δεν είναι μέσα στο γήπεδο, στην Ελλάδα κάνει εκατοντάδες πράγματα. Πρέπει να είναι και ψυχολόγος. Έχει δυσκολίες και πρέπει να αντεπεξέλθεις σε αυτό, να διαχειριστείς σωστά το υλικό που έχεις. Επιτυχία άλλωστε ενός προπονητή είναι να βγάλει το 100% κάθε παίκτριας. Να κερδίσεις την παίκτρια, ώστε να έρθει στο γήπεδο.»
Ο έμπειρος κόουτς έπρεπε να κρατήσει την ομάδα του δεμένη, συγκεντρωμένη και να απομακρύνει από το μυαλό των παικτριών του τον όπιο φόβο και αμφιβολία. Το κατόρθωσε σε διάστημα ενός μηνός και τα αποτελέσματα των δικαίωσαν, καθώς ο Ακρίτας θα βρεθεί και τη νέα σεζόν μεταξύ των «μαχητών» της Α2 Εθνικής κατηγορίας, εκπροσωπώντας την πόλη μας στα μεγάλα σαλόνια της ελληνικής γυναικείας πετοσφαίρισης.
Χρειάστηκε όμως να τελειώσει ένας κακός πρώτος γύρος, με τον Ακρίτα στην 9η και 10η θέση και εν μέσω μουρμούρας και αμφισβήτησης να προσπαθεί να επιβιώσει: «Βάσει προγράμματος υπολογίζαμε πως τους πόντους που χρειαζόμασταν θα τους  μαζέψουμε στον δεύτερο γύρο. Εγώ δηλαδή που ήξερα την ομάδα έτσι τα έβλεπα τα πράγματα.
Ήταν και ικανότητα και ατυχία… Όταν χάνεις εννέα ματς 3-2, είναι και τα δυο πράγματα. Η ομάδα όμως όπου χρειάστηκε να παίξει, έπαιξε και πήρε 14-15 βαθμούς στο β΄ γύρο. Κέρδισε παιχνίδια όπου ήταν με την πλάτη στον τοίχο και είναι πολύ σημαντικό αυτό να μπορέσει να κερδίσεις με αυτό τον τρόπο, με όλα αυτά που ακούγονταν για την ομάδα, όπου οι μισοί έλεγαν πέφτει, κι άλλοι μισοί ότι δεν πέφτει!
Όμως ήμασταν καλά μεταξύ μας και αυτό μας κράτησε, κι έτσι καταφέραμε να βγούμε έκτοι.»


Η «κατάρα» του ταϊ μπρέικ
και οι αποχωρήσεις!
Όχι ένα αλλά, εννέα ματς στο 3-2. Αποτέλεσμα … «κατάρα» για την ομάδα του Μπάμπη Μυτσκίδη που ήρθε άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα.
Από τα 20 παιχνίδια στο πρωτάθλημα, τα εννέα ήρθαν στο 3-2 και εξ αυτών ήσαν δυο νίκες (Ευρυάλη, Ίωνες) και τα έξι ήττες (Ίωνες, Ιωνικός, Παλληνη, Πετρούπολη x2, Θρίαμβο, Κορινθο). Κατά τον τερματισμό ο Ακρίτας ήταν στην κορυφαία 6αδα έχοντας 24 βαθμούς, 7 νίκες και 13 ήττες (36-47 σετ).
Κομβικής σημασίας ήταν για διαφόρους λόγους οι αποχωρήσεις παικτριών. Πρώτη ήταν η αποχώρηση της πασαδόρου Νάνσυς Πανταζοπούλου και ακολούθως της κεντρικού Μάγδας Νιάρχου και της νεαρής Ορφανέα.
«Η προσπάθεια θεωρώ πως ήταν συγκλονιστική με πάρα πολλά προβλήματα, με λίγες αριθμητικά παίκτριες. Δε σου κρύβω πως φτάσαμε σε σημείο με δυσκολία να κάνουμε προπόνηση, απ’ όταν αποχώρησε η Πανταζοπούλου ενώ ήξερε πως έχουμε μια πάσα και θεωρητικά οι «σημαίες» μένουν μέχρι το τέλος. Θεωρώ ότι έφυγε για δικούς της λόγους, εγώ όμως την ήθελα στην ομάδα άσχετο με το συνέβαινε με το ιδιοκτησιακό.
Πρέπει να ευχαριστήσουμε την Αγγελική Σπηλιωτοπούλου (πασαδόρος), που παρόλο που φοιτούσε στην Γ΄ Λυκείου ήρθε πίσω να μας βοηθήσει, έφτιαξε το πρόγραμμά της ώστε να μη χάσει προπόνηση.
Μεγάλη η προσπάθεια και της Ερμιόνης Ιωσηφίδου, η οποία έπαιξε ολόκληρο πρωτάθλημα, το πρώτο της, με το μαχαίρι στο λαιμό γιατί έπρεπε να αποδείξουμε – όχι σε μένα – ότι είμαστε εδώ και υπάρχουμε.
Όταν λοιπόν, συνειδητοποίησαν όταν είναι αυτές, αριθμητικά, τότε ξεκινήσαμε να δουλεύουμε διαφορετικά.
Γενικότερα, όμως ήταν φυσιολογικό όλα αυτό στον α΄ γύρο, διότι είχε ξεκινήσει νέα χρονιά, είχε έρθει καινούργιος προπονητής με νέα φιλοσοφία και ήθελε χρόνο για να περάσουν όλα αυτά σε μια ομάδα. Όταν λοιπόν, συνειδητοποίησαν όταν είναι αυτές, αριθμητικά, τότε ξεκινήσαμε να δουλεύουμε διαφορετικά.
Ο δεύτερος γύρος ήταν αυτός που μπορούσαμε να πούμε ότι θα παίξουμε και μπορώ να πω πως αδικηθήκαμε από ορισμένα αποτελέσματα. Παράδειγμα μες την Πετρούπολη μπορούσαμε να κερδίσουμε, ήταν καθαρό τρίποντο για μας όπως και με Ευρυάλη στο εξ αναβολής, όπου όμως πήγαμε με μείον τρεις παίκτριες, με τη Χάσκου τραυματία».
Μέσα σε όλα αυτά μπορεί να προσθέσει κανείς την ανάγκη για περισσότερο χρόνο προπόνησης αλλά και τον απίστευτα δύσκολο Όμιλο στον οποίο κληρώθηκαν οι δυο καλαματιανές ομάδες. Στον Α΄ Όμιλο - 2ο  Υποόμιλο συμμετείχαν έντεκα ομάδες, τρεις εξ αυτών από την περιφέρεια και ήταν αυτές που στο φινάλε ανέτρεψαν τα προγνωστικά… «Αυτό που έγινε φέτος ήταν φοβερό! Είχαμε έναν όμιλο έντεκα ομάδων και μόλις τρεις της Περιφέρειας, οι δυο μέχρι τελευταία αγωνιστική (Μεσσηνιακός και Κόρινθος) να κυνηγάνε τη δεύτερη θέση και εμείς να βγαίνουμε έκτοι και να πέφτουν τρεις αθηναϊκές ομάδες! Δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο στο παρελθόν! Είναι πολύ δύσκολο και σημαντικό αυτό για την περιφέρεια. Έπεσε ομάδα με 23 πόντους! Εάν δείτε τον άλλο Όμιλο, σώθηκε η Σάμος με 7 πόντους! Ο Όμιλος ήταν δύσκολος, ναι μεν οι ομάδες ήταν όλες κοντά και πραγματικά μπορούσε να χάσει οποιοσδήποτε από οποιονδήποτε, γι’ αυτό κι εμείς φέραμε εννέα 3-2…».

Οι «σημαίες» και το «δώρο Θεού»
Μιλώντας για αθλήτριες «σημαίες», ως τέτοια μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την Μαρία Χάσκου που στις πλάτες κατάφερε να σηκώσει πολλές φορές το βάρος ολάκερης της ομάδας: «Η Μαρία βοήθησε πάρα πολύ. Όλα τα χρόνια που παίζει, το κάνει με ψυχή και αγαπά αυτό που κάνει», είπε ο έμπειρος κόουτς που μίλησε με θέρμη για όλες τις παίκτριές τους, οι οποίες πάλεψαν με νύχια και δόντια για να κρατήσουν την ομάδα στην κατηγορία.
Το φετινό επίτευγμα δεν ανήκει μόνο στον δυναμισμό και την αξία του ιδίου του προπονητή, που βρέθηκε σε μια τόσο δύσκολη στιγμή και παρόλα αυτά κατάφερε να δουλέψει και να αποφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά και στις παίκτριες που μπόρεσαν να αποδιώξουν τους φόβους που ξεπρόβαλλαν ξαφνικά και απειλούσαν την ορθή λειτουργία του συλλόγου μέσα από την διαμάχη των διοικητικών μελών του, βάζοντας στο «τραπέζι» όχι μόνο ταλέντο αλλά και ψυχικά αποθέματα απόρροια της αγάπη τους για το βόλεϊ και φυσικά την ίδια την ομάδα…
Κάθε μια ξεχωριστά μπόρεσε με το δικό της καλό παιχνίδι, την δική της καλή ημέρα, το δικό της σερί στο σέρβις, την δική της παθιασμένη στιγμή, τα λάθη -γιατί κι αυτά είναι στο πρόγραμμα- να βάλει ένα σημαντικό λιθαράκι στον φετινό άθλο της γυναικείας ομάδας του Ακρίτα: «Πραγματικά δεν έχω παράπονο από καμία παίκτρια απ’ αυτές που πήγαμε μέχρι το τέλος. Ήταν όλες τους εκεί. Μη ξεχνάμε πως είναι και ερασιτεχνικό. Βγήκαμε, όπως βγήκαμε… αλλά ήμασταν καλά κι αυτό μετράει. Ήμασταν 7-8 παίκτριες, οι μεγάλες, κι ήμασταν όλοι καλά μεταξύ μας και οι μικρές που φυσικά βοήθησαν κι αυτές…
Η Νιάρχου αποχώρησε λόγω δουλειάς, μας έλειψε, αλλά από κει και πέρα είχαμε θέμα πως θα παίξουμε. Ψάχναμε λύσεις και ο Θεός μας έστειλε τη Σακελλαρίου! Ήρθε από το Ντουμπάϊ και είχε να παίξει 3μιση χρόνια. Θεωρώ πως εάν δεν την είχαμε πολύ πιθανό να πέφταμε. Ήμασταν σα «Λερναία Ύδρα» μας έκοβες το ένα κεφάλι ξεπεταγόταν άλλο…» είπε χαμογελώντας, συγχαίροντας ξανά τις παίκτριες τους: «Έκαναν όλες τους μεγάλη προσπάθεια και είναι επιτυχία τους και τους αξίζει και η θέση που πήραν και εάν είχαν πάρει τα δυο αποτελέσματα σε Πετρούπολη και Ευρυάλη θα μπορούσαν να είναι και μια θέση παραπάνω!
Αποκορύφωμα χρονιάς, το καλύτερό μας παιχνίδι ήταν εντός με το Χαλάνδρι, που μας κράτησε στην κατηγορία, όπου η ομάδα μπήκε μέσα και δεν υπήρχε άλλη ομάδα! Αντίπαλος που στον α΄ γύρο μας είχε "διαλύσει". Μάλιστα, το Χαλάνδρι ήταν η πρώτη ομάδα που έσπασε το αήττητο του Πανιωνίου».


Οι αγροτικές κινητοποιήσεις
και οι αναβολές
Ο ορισμός των αγώνων που λόγω των αγροτικών κινητοποιήσεων περί τα τέλη Ιανουαρίου - αρχές Φεβρουαρίου, είχαν αναβληθεί και ορισθεί εκ νέου για το τέλος Φεβρουαρίου και μέσα Μαρτίου (ημέρα Τετάρτη), θεωρήθηκε από πολλούς ως κίνηση αποδυνάμωσης των ομάδων της επαρχίας, σε αντίθεση με την αποδοχή ανάλογων αιτημάτων από αθηναϊκές και μη ομάδες. Ο Ακρίτας έπαιξε δυο εξ αναβολής ματς για την 14η και 15η αγωνιστική εντός με Ιωνικό (κέρδισε 3-1) και εκτός με Ευρυάλη (έχασε 3-1) δίνοντας κανονικά παράλληλα, τους αγώνες της 17ης (3-2 ήττα από στην Πετρούπολη) και 18ης αγωνιστικής (3-0 ήττα εντός από Θρίαμβο) τα Σαββατοκύριακα που έπονταν.
Αυτό επιβάρυνε την προσπάθεια, κράτησε όμως την ομάδα σε εγρήγορση, με τον Ακρίτα να στερείται ενδεχομένως καλύτερων αποτελεσμάτων στα εξ αναβολής ματς, στην πορεία όμως αποδείχθηκε πως ωφέλησε τις παίκτριες του Μπάμπη Μυτσκίδη δίνοντάς τους τον ποθητό ρυθμό!
Εκείνο το διάστημα δεν αφήνει πίσω ιδιαίτερους προβληματισμούς, ίσως όμως ορισμένα ερωτηματικά ως προς το σκεπτικό της Ομοσπονδίας, για το οποίο ο προπονητής είπε: «Δεν θεωρώ πως ήταν εσκεμμένη επιβάρυνση. Λόγω των κινητοποιήσεων κάποια στιγμή έπρεπε να μπουν αυτά τα παιχνίδια. Περίεργο όμως είναι πως σε ημερομηνία που ο Μεσσηνιακός πήρε αναβολή για το ίδιο πράγμα, εμείς πήγαμε και παίξαμε! (*ανάλογη περίπτωση του Πανιωνίου που πήρε αναβολή για το ντέρμπι με τον Μεσσηνιακό).
Δεν μπορεί η μια ομάδα, να παίρνει αναβολή και η άλλη όχι.
Εμείς, βέβαια, τότε παίζαμε με τον τελευταίο, όμως αυτός ο τελευταίος «χτύπησε» όλα τα παιχνίδια κι εμείς τότε χάσαμε! Πήγαμε να παίξουμε ένα παιχνίδι με την Ευρυάλη, που θεωρώ τραγικό πως μας έβαλαν να παίξουμε Τετάρτη 4 μ.μ. επειδή είχαμε τραυματία και πήγαμε τελικά με μείον 3 παίκτριες και 3 μικρά που έφυγαν με απουσίες από το σχολείο. Αυτά είναι πόντοι!»
Εν τέλει ο στόχος επετεύχθη, η ομάδα έμεινε και η αποστολή του έμπειρου προπονητή ήταν επιτυχής. Ο ίδιος δεν δηλώνει μετανοιωμένος για την απόφασή του να έρθει, αντιθέτως νοιώθει ικανοποιημένος: «Δεν μετάνιωσα, όχι, όταν παίρνω μια απόφαση την παίρνω συνειδητά.
Δεν έχω μετανιώσει για την επιλογή μου. Η ομάδα πέτυχε το στόχο της, μάλιστα τερμάτισε από την προηγούμενη χρονιά δυο θέσεις παραπάνω!
Να πω την αλήθεια δεν περίμενα τόσες δυσκολίες – περισσότερο τις αναμπουμπούλες στο εσωτερικό - αλλά νοιώθω ικανοποίηση από τόσες δυσκολίες που καταφέραμε και περάσαμε.
Αυτές οι καταστάσεις είναι που σε κάνουν πιο δυνατό. Σε προετοιμάζουν για το μέλλον. Είναι μια παρακαταθήκη…»

Το βόλεϊ χρειάζεται ανθρώπους
με τιμιότητα και όραμα
Στον αθλητισμό υπάρχουν δυο κατηγορίες παραγόντων: εκείνων που δίνουν από το μετερίζι τους κι εκείνων που επιδιώκουν να αποκομίσουν οφέλη. Η δεύτερη κατηγορία, δυστυχώς, είναι μια από τις μεγάλες παθογένειες του αθλητισμού, ένα πλήγμα που δύσκολα θα γιατρευτεί. Αυτό που χρειάζεται ο αθλητισμός είναι όραμα και προσφορά. Αυτό μπορεί διατρέψει το σήμερα και να αναδείξει ένα υγιές αύριο.
Άνθρωποι με αυτά τα θετικά χαρακτηριστικά, είναι για τον Μπάμπη Μυτσκίδη οι εμφανείς και αφανείς παράγοντες που συνεργάστηκε φέτος στον Ακρίτα, που μέσα από τα όποια λάθη τους, κατόρθωσαν να κρατήσουν το κεφάλι ψηλά και τον Ακρίτα στην Α2!
«Η διοίκηση, έκανε κι αυτή κάποια λάθη, ίσως λόγω απειρίας, αλλά αυτοί που το έτρεξαν, έβαζαν από την τσέπη τους λεφτά κάτι που στην εποχή που ζούμε είναι δύσκολο και χωρίς κανένα όφελος! Ενώ μάλιστα δεν υπήρχαν τα έσοδα των ακαδημιών!
Και κάποιες μικρές τρύπες που έχουν μείνει θεωρώ ότι θα τις κλείσουν, διότι είναι τίμιοι άνθρωποι και όχι «επαγγελματίες παράγοντες» και έχουν όραμα…» είπε και εν συνεχεία αναγνωρίζοντας πως ο Ακρίτας νοσεί εξήγησε «…αυτή τη στιγμή ο Ακρίτας είναι άρρωστος, πρέπει να γίνει καλά! Μακάρι να τον κρατήσουν άνθρωποι που έχουν όραμα και να κάνουν κάτι παραπάνω. Είναι καλό να υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε το βόλεϊ και θέλουν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω…»
Αν και ακόμη δεν έχει συμφωνηθεί η ανανέωση ή όχι της συνεργασίας του συλλόγου, δεδομένων και των διοικητικών εκκρεμοτήτων, η διάθεση ωστόσο για συνέχισε της συνεργασίας είναι εμφανής και από τις δυο πλευρές όπως βεβαίως και του κοινού οράματος: «Αυτοί οι άνθρωποι (σ.σ. τωρινή διοίκηση) έχουν όραμα. Θέλω να το στηρίξω, εάν μου το ζητήσουν θα το κάνω. Αυτή τη στιγμή θεωρώ πως έχουμε φτιάξει μια βάση που μπορεί να ξεκινήσει κάτι και να πάει παρακάτω…
Έχει γίνει τρομερή προσπάθεια όλη αυτή τη χρονιά. Πιστεύω πραγματικά και θέλω να μείνουν για το καλό του Ακρίτα και του καλαματιανού βόλεϊ.»
Μάρτυρας παρόμοιου περιστατικού σε ομάδα των Αθηνών, ο κ. Μυτσκίδης εξηγεί πως ο Ακρίτας μπορεί να επιβιώσει, αυτό όμως εξαρτάται από τα πρόσωπα που τελικά θα αναμειχθούν με τα διοικητικά του συλλόγου εξηγώντας πως τα τωρινά στελέχη είναι ικανά: «Πραγματικά πιστεύω πως είναι ικανοί και έχουν όραμα. Εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης που αλλάζει τα πάντα, μπόρεσαν και στάθηκαν και στις δύσκολες στιγμές και με ένα έσοδο μείον (σ.σ. τις ακαδημίες).»

Χρειάζεται σοβαρή
δουλειά στις ακαδημίες
Η Καλαμάτα είναι «βολεϊμάνα», γεγονός αναμφισβήτητο και χρόνο με το χρόνο περισσότερο εμφανές. Όμως χρειάζονται νέες ιδέες για την μεγαλύτερη προώθηση του αθλήματος και την προσέκλυση περισσότερων παιδιών στα κλειστά γήπεδα.
«Η υποδομή πονάει στα αναπτυξιακά τμήματα στην Καλαμάτα. Χρειάζονται πρόσωπα και χώροι, γιατί σε ένα Σαββατοκύριακο δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά που πρέπει με 50-60 παιδιά.», είπε ο έμπειρος προπονητής εξηγώντας πως στο κυνήγι της ανάδειξης νέων ταλέντων, νέων αθλητών και της γενικότερης ανάπτυξης δεν δύναται να κοιτάζουμε τα αποτελέσματα! «Παίζουμε αναπτυξιακό και κοιτάζουμε το αποτελέσματα. Το αναπτυξιακό πρωτάθλημα έχει στόχο να παίξουν και να χαρούν τα παιδιά, όλες τις θέσεις, να μάθουν βόλεϊ.»
Ένα άλλο μέσω ανάπτυξης και προώθησης του αθλήματος είναι οι ακαδημίες. Όχι όμως ως ένα εισπρακτικό μηχανισμό, αλλά ως «σχολείο». Με αυτό τον τρόπο αντιλαμβάνεται τις ακαδημίες κάθε ομάδας ο προπονητής κ. Μυτσκίδης, ο οποίος τονίζει πως στον Ακρίτα χρειάζεται τώρα σοβαρότερη δουλειά: «Χρειάζεται δουλειά πιο σοβαρή απ’ αυτή που γίνεται και δυστυχώς δεν βλέπω να βγαίνουν παιδιά! Πρέπει να υπάρξει βεβαίως συνεργασία. Ταλέντα υπάρχουν πολλά το θέμα είναι να αναδειχθούν και να προχωρήσουν, όχι μόνο από τον Ακρίτα αλλά όλες τις ομάδες, να βγάλουν παίκτες ώστε να μην χρειάζεται να φέρεις από την Αθήνα. Αυτό είναι βεβαίως ένα πρόβλημα που υπάρχει γενικότερα στην Περιφέρεια και απαιτεί λύσεις για την ύπαρξη μέλλοντος».
Πλέον, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν… Πρόθεση όλων στην ομάδα είναι η αλλαγή. Αφού λυθεί το διοικητικό –ιδιοκτησιακό πρόβλημα, το όραμα των νυν διοικούντων είναι ένα νέο ξεκίνημα σε υγιείς βάσεις, με την ελπίδα να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο για τον σύλλογο και φυσικά την μεσσηνιακή πετοσφαίριση…

Σ.Τριάντου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου